Adwent to czas szczególnego przygotowania na przyjście Pana. Jego nazwa pochodzi od łacińskiego słowa adventus, które oznacza „przyjście” i wskazuje na przygotowania i oczekiwanie związane ze spodziewanym przybyciem do nas kogoś ważnego.

Pierwsze historyczne wzmianki o adwencie pochodzą z IV wieku i wiążą się z informacjami o poście przez który chrześcijanie przygotowywali się na celebrację uroczystości objawienia Pańskiego. Adwent jako okres poprzedzający celebrację Bożego Narodzenia znany jest natomiast począwszy do VII wieku. Papież Grzegorz Wielki ustalił jego celebrację na cztery tygodnie, które symbolizować miały cztery tysiące lat, jakie według ówczesnej wiedzy o historii świata miały minąć od dnia stworzenia do dnia narodzin Jezusa Chrystusa.

Celebracje adwentowe dzielą ten okres na dwie części. Od pierwszej niedzieli adwentu do 16 grudnia w centrum liturgii znajduje się powtórne przyjście Chrystusa w chwale na końcu czasów. Ostatnie osiem dni od 17 od 24 grudnia są natomiast bezpośrednim przygotowaniem do celebracji Bożego Narodzenia i kierują uwagę uczestników liturgii adwentowej na znaczenie Wcielenia i obecności Boga pośród swojego ludu w naszym dzisiejszym czasie.

W celebracjach adwentowych szczególne miejsce zajmuje Najświętsza Maryja Panna. Ponieważ to w Jej łonie „Słowo stało się ciałem” (J 1,14) i Ona stała się Matką Człowieka, w którym „pełnia bóstwa zamieszkuje na sposób cielesny” (Kol 2,9), jest ona przewodniczką wszystkich wierzących w naszym oczekiwaniu na przyjście Pana. Maryja jako brama, przez którą Bóg przyszedł do tego świata, jest teraz dla wierzących w Chrystusa bramą, przez którą mogą oni wejść w głębię Bożej rzeczywistości.

W Kościele polskim w okresie adwentu celebrowana jest tradycyjnie specjalna msza wotywna o Najświętszej Maryi Pannie. Od pierwszych słów łacińskiej wersji antyfony, która odmawiana jest na początek tej mszy rorate cæli desuper („spuście rosę niebiosa”) nazywana jest ona tradycyjnie mszą roratnią albo roratami. Charakterystyczną cechą tej mszy jest świeca, tak zwana roratka, symbolizująca Najświętszą Maryję Pannę, która umieszczana jest w pobliżu ołtarza. Tradycyjnie roraty celebrowane są wczesnym rankiem i rozpoczynane są jedynie przy świetle świec oraz lampionów. Światła w kościele włączane są dopiero na hymn „Chwała na wysokości Bogu”. Razem z Maryją, która nie tylko oczekiwała na przyjście Chrystusa, ale była jego aktywną uczestniczką jako Matka Boga, przez roraty wierni celebrują obecność Chrystusa w swoim Kościele i powierzają się Jego miłosierdziu.

ks. Mariusz Górny SSP